Reclames, we zien ze, we horen ze en we zijn ons tot op zekere hoogte bewust van de impact ervan op onze manier van denken. Ze vertellen ons wat we nodig hebben en hoe we eruit zouden moeten zien of ons moeten gedragen. Wat opvalt is dat in reclames veel stereotyperingen worden gebruikt, terwijl menig bedrijf pretendeert zich in te zetten voor ‘diversiteit en ‘inclusiviteit’. Door sommigen overigens gelabeld als ‘trend’, door anderen als ‘moneymaker’. Desondanks is de term ‘D&I’ niet meer weg te denken uit het bedrijfsleven.
Als je kijkt naar een gemiddeld reclameblok, kun je niet anders dan concluderen dan dat er nog een wereld te winnen valt. Zo zijn (roze) scheermesjes voor intieme zones nog steeds alleen voor vrouwen bij wie altijd alles glad zou moeten zijn, kunnen alleen mannen in snelle en duurdere segmenten auto’s rijden en drinken vrouwen blijkbaar geen bier. Om er nog een schepje bovenop te doen: zijn er echt mannen die denken dat wat er in maandverband terecht komt water is? Helaas wel. Wellicht maken we ons dus toch te weinig druk om wie de reclames dirigeren. Zijn de personen achter de camera wel divers en inclusief genoeg om niet alleen een echt verhaal te vertellen, maar ook de oude denkpatronen te doorbreken? Het antwoord daarop laat nog te wensen over.
Eén vrouw die hier haar levenswerk van maakte, is Margot Mars, founder van Lief, de female-led creative content studio in Londen met een breed scala aan awards op haar naam. Daarnaast is zij een bekende spreker en promotor op het gebied van diversiteit en inclusiviteit achter de camera. Zo ook tijdens het afgelopen jaarlijkse TedxAmsterdamWomen event onder titel ‘Why advertising needs more voices’. Zij sprak hier over de impact van marketing op hoe wij de wereld zien.
Ondanks dat Margot pleit voor groter bewustzijn in de samenleving van de personen achter de camera, geeft ze ook aan dat dat niet meteen wil zeggen dat wij elkaars verhalen nooit meer zouden mogen vertellen. Haar boodschap focust zich juist op meer diversiteit: ‘We should be demanding diversity in who shapes the story.’. Diversiteit en inclusiviteit achter de camera zou in dat opzicht namelijk veel meer bij kunnen dragen aan nieuwe denkpatronen, weg van stereotyperingen. Haar boodschap is helder: Laten we vooral ruimte maken voor nieuwe verhalen.
Vanuit TOPFEM willen wij deze boodschap dan ook graag uitdragen. Ben jij of ken jij iemand met een mooi initiatief of verhaal? Laat het ons weten in de comments.
Zien hoe de wereld er uit zou zien als we de stereotypes omdraaien? Dan is de film ‘Je ne suis pas un homme facile’ (I Am Not An Easy Man) van Éléonore Pourriat een absolute aanrader.
Claire Dubbelaar
